Μεταπτυχιακά μονοπάτια: Όταν η μάθηση γίνεται ζωή

Δεν είναι η πρώτη φορά που φοράω «το καπέλο». Δεν είναι ο πρώτος τίτλος σπουδών — είναι ο δεύτερος. Ένα MBA που φτάνει στο τέλος του με την ορκωμοσία. Ή καλύτερα… με μια άνω τελεία.

Ανακούφιση με δόσεις συγκίνησης

   Ας είμαστε ειλικρινείς: το να φτάσεις στην ορκωμοσία μετά από μήνες (ή χρόνια) μελέτης, ομαδικών εργασιών, παρουσιάσεων και αμέτρητων ωρών μπροστά σε μια οθόνη, είναι επίτευγμα. Και ναι — νιώθω ανακούφιση. Ένα «ουφ» που βγαίνει από μέσα μου, μαζί με ένα χαμόγελο συγκίνησης.

   Γιατί αυτό το ταξίδι ήταν πολύ παραπάνω από μαθήματα και εξετάσεις. Ήταν βραδινές σιωπές με σαλέπι και SPSS ανοιχτό. Ήταν το «δεν προλαβαίνω» που έγινε «τα κατάφερα». Τα chat με τους συμφοιτητές, τα inside jokes, το «καλησπέρα» στην εικονική αίθουσα που παρότι βγήκε από μικρόφωνο, ακούστηκε ζεστό.

Και ξέρεις τι; Όλα αυτά… ήδη μου λείπουν.

Ο προορισμός είναι ωραίος — αλλά το ταξίδι λέει την αλήθεια

Το MBA μου έδωσε γνώσεις, εργαλεία και στρατηγική σκέψη. Αλλά το μεγαλύτερο μάθημα ήταν άλλο: πώς να οργανώσω τη ζωή μου γύρω από deadlines και Zoom calls. Πώς να συνεχίζω παρ’ όλη την κούραση. Πώς να συνεργάζομαι με ανθρώπους που δεν γνώριζα καλά και όμως τους ένιωθα “κοντά μου”.

Τελικά, αυτό δεν είναι η ζωή; Ένα μεγάλο project, με απρόβλεπτες παραμέτρους και ανθρώπους που περνούν από δίπλα μας και αφήνουν σημάδια.

Εντάξει — δεν θα μου λείψουν τα ομαδικά calls στις 23:00. Ούτε η στιγμή που ο υπολογιστής έκανε update την ώρα της τελικής εργασίας. Αλλά θα μου λείψουν οι άνθρωποι. Η κοινή προσπάθεια. Το πείσμα. Η αίσθηση ότι αντέχω, ότι μπορώ & ότι προχωράω.

Το τέλος ενός κύκλου – η αρχή ενός άλλου

Η ορκωμοσία δεν είναι μόνο για τη φωτογραφία. Είναι μια εσωτερική αναγνώριση: ότι ολοκλήρωσες κάτι σημαντικό. Ότι επένδυσες στον εαυτό σου. Ό,τι κι αν φέρει το αύριο, αυτή η εμπειρία θα σε ακολουθεί.

Γράφω αυτό το κείμενο και για εμένα. Για να θυμάμαι — όταν η καθημερινότητα τρέχει — ότι έζησα κάτι που άξιζε. Και ότι τα κατάφερα.

---

Σε όλους εμάς που επιμείναμε: Συγχαρητήρια!     
Όχι μόνο για τον τίτλο. Αλλά γιατί μείναμε. Γιατί αντέξαμε. Και γιατί μάθαμε πώς να μαθαίνουμε — ξανά.

Και τώρα… μπροστά. Για τον επόμενο κύκλο. Δικό μας αυτή τη φορά!